İnternet Aşkı


Günün neredeyse 24 saatini geçirdiği bürosundaydı. Rakısını alıp bilgisayarın başına oturdu. Monitörün saati 00.47’yi gösteriyordu. 19 yıllık evliliğine nokta koyalı henüz üç ay olmuştu. Bir garip boşlukta hissediyordu kendini. Konuşacak, yalnızlığın kasvetini paylaşacak birilerine ihtiyaç duyuyordu. Chat sayfasına girdi. ‘Beyefendi’ yazdı. Kadın nickname’lerini gözden geçirmeye başladı, ne ilginç isimler vardı; Kedimi yedim, Narkız, Laz kızı, Bahar, Bebeto, Bond kızı, Buse... Bu isme daha önce hiç rastlamamıştı. Üzerine tıklayıp, ‘Selam Buse’ yazdı. Yanıt gecikmedi. ‘Selam’. ‘Nereden?’ diye sordu hemen. ‘İstanbul. Ya siz?’ dedi Buse. ‘Almanya/Nürnberg’ yazdı. Yalana başvurmadan tanıttı kendini. Yaşamının son 20 yılı Nürnberg’de geçmişti. Bu kentte Türkler için yerel bir gazete çıkarıyor, ayrıca Türkiye’deki bir gazete için çalışıyordu. 44 yaşındaydı ve adı Mahmut’tu. ‘Buse’ de maskesini çıkardı. Hale’ydi ismi. İstanbul’da bir üniversitede çalışıyordu, doçentti. 35 yaşındaydı. Bir kızı vardı. Evliydi ve ama mutsuzdu, boşanmanın eşiğindeydi. Tuşlar üzerinden uzun bir sohbet başladı. Evliliklerini ve çocuklarını yazdılar birbirlerine. Satırlar uzadıkça yakınlaştılar. Kullandıkları mesafeli dil değişti, sıcak ifadelere bıraktı. Sabah gözünü açtığında saat 07.15’ti. Kahvesini ve sigarasını alıp bilgisayar başına oturdu. ‘Mutlaka yazmıştır’ diyordu içinden bir ses; ‘Mutlaka.’ Mail kutusunu açınca yüzü güldü. Haklıydı... Mahmut’u tanımaktan ne kadar mutlu olduğunu yazmıştı. O andan itibaren hızlı bir Chat ve ardından da mesaj trafiği başladı Nürnberg-İstanbul arasında. Gündüzleri mail, geceleri Chat yoluyla görüşüyorlardı. Çok geçmeden cep telefonu da devreye girdi. Henüz o ilk gecenin üzerinden iki üç gün geçmeden ‘Sevgilim’, ‘Aşkım’ demeye başladılar birbirlerine. Ankara’da buluşma senaryosu hazırladılar. Hale, bir toplantı için Ankara’ya gidecekti, Mahmut ile orada, gözlerden uzak bir ortamda dört gün geçirecekti. Günlerdir hayaliyle birlikte olduğu Hale’yi görecek, dokunacaktı. DOKUZUNCU GÜNDE YABANCILIĞI ATTILAR Sonunda o gün gelip çattı... Tam Mahmut’un düşlediği gibi oldu karşılaşmaları. Sarışın, zarif bir kadındı Hale. Esenboğa havaalanında çiçeklerle karşıladı Mahmut’u. Önce iki yabancı gibi sarıldılar birbirlerine. Ne de olsa internette tanışmalarının üzerinden sadece dokuz gün geçmişti. Arabada da çok az konuştular ama otele gidip odalarına çıkınca sıyrıldılar o yabancılık duygusundan. Sadece birbirlerini gördükleri, hissettikleri ve de yaşadıkları saatler, günler geçirdiler. Dördüncü gece bir hüzün kapladı içlerini. Mahmut, ertesi sabah Nürnberg’e uçacaktı. Geç vakit otele döndüklerinde sadece o geceyi değil, yaşamın kalan bölümünü birlikte geçirme isteğiyle doluydular. Ertesi sabah Mahmut duşa girerken Hale, ‘Aşkım eşyalarını çantana yerleştireyim mi?’ diye seslendi. Mahmut, banyonun kapısını aralayıp başını uzattı. ‘Zahmet olmazsa’ dedi. Hale güldü, ‘Ne zahmeti... Ellerim eşyalarına son defa değsin.’ Banyodan çıktığında çantası çoktan hazırdı. Hızla giyinirken Hale yatağın üzerine oturmuş dikkatle onu izliyordu. Mahmut, bir anda teninin kokusunu içine doldurmak, göremeyeceği günler için depolamak istercesine sıkıca sarıldı Hale’ye. Ayrılmak zor geliyordu. Çantasına doğru uzanırken, ‘Umarım yakında tekrar görüşebiliriz’ diye fısıldadı. ‘Umarım’ diye tekrarladı Hale. Asansöre doğru yürürken gözleri dolmuştu. Geri dönüp bir kez daha öpmek gelmişti içinden sevgilisini. Birden saatine bakmak geldi aklına. Uçağın hareket saatine çok az kalmıştı. Odaya geri dönerse uçağa yetişemeyecekti! Hızla girdi asansöre. Az sonra tam gaz havaalanı yolundaydı. Havaalanına ulaştığında, koşarak pasaport kontrol noktasına gitti. İki polis, sohbet ediyordu. Pasaportunu uzattı. Polis, bilgisayara bakarak kontrol ederken arka sayfada sarı bir kağıt dikkatini çekti. Pasaportunu geri alır almaz, o kağıda baktı. Hale yazıp, bırakmıştı: - Seni seviyorum... Bir an sersemledi. Polisin, ‘Buyurun beyefendi, geçebilirsiniz’ sözleriyle kendine geldi. Görevlilere yaklaşırken bileti aklına geldi. Elini cebine atıp biletini çıkardı. Baktı, biletin üzerinde yine aynı sarı not kağıdı: - Seni seviyorum... ‘Hayır olamaz. Beni deli ediyorsun kadın’ diye geçirdi içinden. Uçağa ulaştığında hostes kapıları kapatmaya hazırlanıyordu. ‘Hoşgeldiniz, sizi birkaç kez anons ettirdik’ dedi meraklı bir ifadeyle. ‘Sormayın, telaştan duymamışım’ deyip koltuğuna geçti. Yerine oturduğunda derin bir nefes aldı. Uçağı kaçırmaktan güç bela da olsa kurtulduğuna sevindi. Ankara iyice geride kalıp uçak yükseldikten sonra, ayağa kalkıp çantasına uzandı. Ankara’dan, Hale’den uzaklaşmak için bir kitabın sayfalarına dalmak istiyordu. O da ne? Kitapların arasında yine bir sarı kağıt vardı. Hale, kendisini unutmasına bir an bile izin vermeyecekti belli ki. Heyecanla aldı kağıdı: - Bir tanen olmama ve bir tanem olmaya izin verdiğin için teşekkürler... Çantası kucağında koltuğa yığıldı. Tekrar tekrar okudu notu. ‘Kadınım benim. Kaç kadın böyle notlar yazabilir?’ dedi. Sonra başka notlar yazmış olabileceğini düşünerek çantasını karıştırmaya başladı. KOŞARAK ÇIKTI MERDİVENİ BİLGİSAYARINI AÇTI Evet, çantanın her yanı sarı kağıtlarla doluydu. Bir gözden, ‘Uzaktayken yakınımda, yakınımdayken ruhumda olmayı başarabilen y egane adama sevgiler’ notu çıktı. Gömleğinin arasında da başka bir sarı kağıt buldu: - Bir ömür sevgiyi aradım ve tam artık yok derken karşıma çıkıverdi. Sevgi var sayende anladım... Duştayken, o kadar kısa sürede nasıl yazmıştı bu kadar notu? İnanamadı Mahmut. Çantayı bir daha karıştırdı, sonra bir daha. Y anında oturanlar tuhaf tuhaf bakıyorlardı ona. Aldırmadı, başka not kalmadığına emin olana değin çantasını karıştırmaya devam etti. Uçağın tekerlekleri Nürnberg havaalanına değene kadar o notlar arasında gezindi durdu. Bir o notu okuyordu, bir diğerini. Valizi olmadığı için beklemeden geçti pasaport kontrolünden. Bir taksiye bindi. Büronun önünde taksiden inerken elini cebine attı. Orada da bir sürpriz bekliyordu onu. Son sürpriz, Markların arasına saklanmıştı: - Seni seviyorum... Koşarak çıktı merdivenleri. Büroya girer girmez, çantasını, ceketini bir kenara fırlatıp bilgisayarın başına oturdu. Biliyordu, Hale yoktu karşısında. Telefon edebilirdi, etmedi. Yazmak zorundaydı, yazmalıydı. Dolu dolu yaşadığı son dört günü yine en iyi sanal alemde anlatabilirdi. OKURA PUSULA BÜYÜ YİNE SANAL ALEMDE BOZULDU Mahmut ve Hale, Ankara’daki buluşmadan sonra çılgınca yazışmaya d evam ettiler. İnternette başlayan aşk, sekiz ay kadar sürdü. Üç ay sonra Hale kocasından ayrıldı ama Mahmut ile de bir araya gelemediler. Mahmut’un işleri çok iyi gitmedi, maddi sıkıntı içine girdi. Doçent olan Hale’ye, kariyerine uygun bir yaşam veremeyeceği düşüncesiydi ağır basan. Hale de uygun görünce internet ve telefon başında geçen sekiz ay, ‘dostluğu sürdürme’ kararıyla noktalandı. Aşk büyüsü yine sanal alemde bozuldu. ‘Aşk başa gelince akıl seyahate çıktı’ diyen ‘Mahmut Görür’, ‘internette başlayan aşk’ını, ‘[Linkleri görebilmek için kayıt olmanız gerekiyor. http://www.forumturka.net/forum/register.php link'ini alıp browser'ınıza yapıştırmanız yeterlidir.]; adıyla 142 sayfalık bir kitap haline getirdi. Bu kitabın, yaşanmış olayları içeren bir metin olduğunu Nürnberg Başkonsolosluğu’na da onaylattı. Bana gönderdiği metin bu onayı taşıyor. Kitabının ikinci bölümünü yazmak için Türkiye’de bir kıyı kasabasına taşındı. Dört yıldır oradaki bir akaryakıt istasyonunda ‘büro sorumlusu’ olarak çalışıyor. Sık sık dile getirdiği iki cümle var, birisi ‘Aşk başa gelince akıl seyahate çıkar’; ikincisi ise ‘Aşk hiçbir zaman pişman olmamaktır.’ ‘Hale’ ile sadece bir kez ‘dost’ olarak görüştüler. Ve tabii ki, ‘Hale’ onun gerçek ismi değil...

alıntı

p. için saol

saol

bişi deil

saol balım

P.için saol cnm

p.için saol

bişi deil canım

sağol..

bişi deil

bişi deil

flood yapma..!

paylaşım için teşekkürler...

bişi deil cnm